کشف یک ابرنواختر در نزدیکی کهکشان M82

جدیدا ستاره‌ای به یک ابرنواختر تبدیل شده که فاصله چندانی هم از زمین ندارد. این مهمان جدید که در کهکشان مسیه 82 (M82 یا کهکشان سیگار) قرار گرفته، تنها 11 -12 میلیون سال نوری از ما فاصله دارد. این ابرنواختر اولین بار توسط دانشجویان کالج لندن و در شب 21 ژانویه مشاهده شد. M82 نزدیک‌ترین ابر نواختر به سیاره زمین است و از این روی این روزها به بهترین زمان برای مشاهده آن است.

نگران نباشید! این ستاره آنقدر از ما دور است که نباید نگران بمباران شدن با اشعه‌های کیهانی آن باشیم. اما اگر این ابرنواختر اینجا در کهکشان ما قرار گرفته بود، داستان صورت دیگری به خود می‌گرفت.

ابرنواختر مذبور که هم اکنون در زاویه 80 تا 90 درجه و با سرعتی بسیار کند حرکت می‌کند، موقتا به صورت PSN J09554214+6940260 معرفی شده و در کهکشان سیگار جای دارد که 11 میلیون سال نوری از ما فاصله داشته و در صورت فلکی دب اکبر قرار گرفته است.

 

سیاهچاله وجود ندارد!

استیون هاوکینگ، فیزیکدان نظری انگلیسی در مقاله‌ای که بطور آنلاین منتشر کرده، اینچنین گفته که بجای سیاه‌چاله در حقیقت «خاکستری‌چاله» وجود دارد. این ادعا بر پایه ی مقاله ی تازه ی هاوکینگ است که در آن مدعی شده در سیاهچاله “افق رویداد” وجود ندارد.

پرفسور هاوکینگ افق رویداد را یک مرز به شدت آشفته می داند که اجازه ی نشت اطلاعات از درون سیاهچاله را به بیرون می دهد.

زتا، اپسیلون و دلتا

زتا ، اپسیلون، دلتا سه ستاره درخشان آبی رنگ از شرق به غرب(پایین سمت راست تا بالا سمت چپ)، در قطر در این تصویر کیهانی زیبا، دیده می شوند.

از طرف دیگر این سه ستاره آبی  که با نام  کمربند جبار، نیز شناخته می شوند، بسیار داغ تر و چگال تر از خورشید ما هستند و در فاصله 1500 سال نوری قرار دارد و در ابر بین ستاره ایی جبار متولد شده است.

 در واقع، ابرهای گاز و گردو غبار در این منطقه، شکل های زیبا و جالبی مثل سحابی کله اسب، و سحابی شعله، در نزدیکی زتا جبار، دارند. خود سحابی معروف جبار در لبه سمت راست تصویر است. این تصویر تلسکوپی حدود 4 درجه در آسمان وسعت دارد.

لینک مطلب

امکان مشاهده یک ابرنواختر در کهکشان راه شیری تا 50 سال آینده

هر چند دانشمندان تا کنون نظریه‌های زیادی پیرامون ابرنواخترها را توسعه داده‌اند، اما تا به حال مشاهده یکی از این ابرنواخترها امکان پذیر نبوده است. به لطف فناوری‌ها و ابزارهای جدیدی که امروزه در دسترس محققان قرار گرفته، گروهی از دانشمندان در دانشگاه ایلتی اوهایو معتقدند که ما می‌توانیم یکی از این پدیده‌های کمیاب و خارق العاده را تا حدودا 50 سال دیگر شاهد باشیم.

هنگامی که تمام سوخت هسته‌ای یک ستاره با جرم بیشتر از حد چاندراسخار (۱٫۴۴ جرم خورشیدی) به پایان برسد، نیروی گرانش برتری یافته و ستاره شروع به انقباض می‌کند. دراین حالت به دلیل عدم وجود فشار کافی داخلی، ستاره شروع به فروریزش می‌کند، برای وقوع یک انفجار ابرنواختری سرعت فروریزش باید بسیار زیاد باشد. فشار روی هسته ستاره سبب فشردگی آن می‌شود که در نتیجهٔ آن الکترونها و پروتونهای مجزا ترکیب شده و نوترونها را به وجود می‌آورند زیرا در آن فشار شدید تنها نوترون‌ها می‌توانند وجود داشته باشند. سرانجام بخش بیرونی ستاره منفجر شده و تبدیل به سحابی ابرنواختری می‌شود.

کشف دورترین کهکشان جهان

 تیمی از ستاره‌شناسان با همکاری یک دانشمند ایرانی موفق به کشف دورترین کهکشان جهان در فاصله 30 میلیارد سال نوری با زمین شدند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، نور کهکشان z8_GND_5296 متعلق به 13.1 میلیارد سال پیش، به تلسکوپ فضایی هابل و رصدخانه کک در هاوایی رسیده که هر دو آن را در نور مادون قرمز شناسایی کرده بودند.

جالب اینجاست که از میان 43 کهکشان دور کاندید، این کهکشان تنها نمونه‌ای است که از شواهد شیمیایی کلیدی مورد نیاز برای تائید مسافت آن برخوردار است.

«پروفسور بهرام مبشر» دانشمند ایرانی از دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید و همکارانش بر این باورند که در برخی نقاط، تابش فرابنفش پرانرژی از ستارگان منفجر شده باعث تجزیه هیدروژن میان‌کهکشانی به الکترون و پروتون شده است. هیدروژن پس از یونیزه شدن به رسانای برق تبدیل شده و دیگر نور را پخش نمی‌کند. این امر احتمالا در زمان وجود z8_GND_5296 رخ داده است.

IC4628 :سحابی میگو

Credit: ESO; Acknowledgement: Martin Pugh

در جنوب قلب‌العقرب و  در دم صورت فلکی عقرب، سحابی نشری به نام IC 4628 قرار دارد. ستاره های داغ، پرجرم، میلیون ها سال قبل، با نور ماوراء بنفش و برهنه سازی الکترون های از اتم ها باعث تشعشع سحابی شده اند. نهایتا الکترون ها با اتم ها دوباره ترکیب شده تا درخشش مرئی سحابی را که انتشار رنگ قرمز از هیدروژن در آن غالب است، به ارمغان بیاورد.

ستارگان بهار

نماهای رویایی

عکس از بابک امین تفرشی

 

شباهت کهکشان مارپیچی مسیه با کهکشان راه شیری

تلسکوپ فضایی هابل تصویر جدیدی از کهکشان مارپیچی مسیه (Messier61)‌ تهیه کرده است که جزئیات بسیار دقیقی از این کهکشان ارائه می‌کند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، کهکشان مارپیچی مسیه معروف به NGC4303 در فاصله 55 میلیون سال نوری از زمین واقع شده و بخشی از خوشه کهکشانی سنبله (Virgo)‌ محسوب می شود.

تلسکوپ فضایی هابل به تازگی تصویر جدیدی از کهکشان مارپیچی Messier61 تهیه کرده است که امکان بررسی دقیق ساختار این کهکشان از جمله جزئیات خیره کننده بازوهای ماریچی را فراهم می کند.

این تصویر نشان می دهد، اندازه کهکشان مسیه تقریبا هم اندازه کهکشان راه شیری بوده و قطر آن حدود 100 هزار سال نوری است.

مسیه به دلیل وجود شش ابر نواختر در این کهشکان مورد توجه محققان و اخترشناسان قرار دارد؛ دو کهشکان Messier83 و NGC 6946 نیز به ترتیب دارای شش و 9 ابرنواختر هستند.

چرت یک سیاهچاله پس از صرف غذا!

دانشمندان با استفاده از تلسکوپ اشعه ایکس چاندرا ناسا و آرایه ی طیف سنج هسته ای NuSTAR تصویر یک سیاهچاله که ۱۱ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد را مشاهده کردند که یک دهه پس از مصرف کردن زباله های فضایی، در حال استراحت و خواب میباشد.

سیاهچاله ای که دانشمندان مطالعات خود را روی آن متمرکز کرده اند، در مرکز کهکشان «NGC 253» قرار گرفته است، این کهکشان به داشتن نرخ شگفت انگیز برای تولد ستاره های جدید مشهور است. به رغم اینکه مشخص شده است این کهکشان در حال استراحت و خواب است اما نور اشعه ایکسی که این سیاهچاله مصرف کرده به صورت محسوسی قابل مشاهده است.

سحابی کارینا

سحابی اتا کارینا در صورت فلکی حمال واقع در آسمان جنوبی قرار دارد.

رصد این سحابی بسیار زیبا :

با چشم غیر مسلح : آشکار است.

با دوربین دوچشمی : تمامی جزییات آن قابل مشاهده است.

با تلسکوپ:بزرگنمایی پایین بهتر است.

NGC  3372نام در فهرست عمومی جدید :

نوع : سحابی پراکنده

قدر : 3.5

درخشندگی بر حسب دقیقه قوس : 12

امیدوارم روزی موفق به رصد این سحابی که تصاویر بسیار زیبایی از آن تهیه شده در آسمان جنوبی بشم.

آسمان تان صاف