کشف لکه های نورانی در جنوب اتمسفر ناهید

یک منجم آماتور توانست با کمک تصاویر کاوشگر ونوس اکسپرس لکه های اسرارآمیزی درخشانی را در جنوب اتمسفر سیاره زهره شناسایی کند.

فرانک ملیلو، منجم آماتور آمریکایی بری اولین بار این لکه ها را که از زمینه خود پر نورتر بودند را از در طول موج فرابنفش مورد مشاهده و توجه قرار داد.

به گزارش آسمان پارس به نقل از نیوساینتیست تاکنون منشاء این لکه های اسرارآمیز نورانی مشخص نشده اما دانشمندان با ارائه فرضیه هایی در تلاش برای ارائه توضیحاتی در این خصوص هستند.

این تصاویر توسط ونوس اکسپرس، فضاپیمای اروپایی که در مداری به دور سیاره ناهید قرار دارد، گرفته شده است.

 

 

 

 

اولین فرضیه در مورد این لکه ها بیان می کند که نتیجه یک فوران آتشفشانی قوی هستند. 90 درصد از سطح سیاره زهره از جریانهای بازالتی گدازه های آتشفشانی پوشیده شده است و به همین علت این فرضیه نشان می دهد که آتشفشانهای فعالی در این سیاره وجود دارند با وجود آن که تاکنون هیچ یک از آنها رصد نشده اند.

در صورتی که این لکه حاصل یک آتشفشان باشد این نشان می دهد که این فوران آنچنان پرقدرت بوده که موفق به ایجاد لکه ای در ارتفاع 65 تا 70 کیلومتری از خاک این سیاره شده است.

فرضیه دوم بیان می کند که این لکه حاصل فعل و انفعال با جریانی از ذرات باردار ساطع شده از خورشید است.

برپایه فرضیه سوم این لکه می تواند ثمره ترکیب مواد درون اتمسفر باشد که این ترکیب موجب تمرکز مواد نورانی در جنوب اتمسفر شده است.

براساس گزارش نیوساینتیست، این لکه های اسرارآمیز به صورت دوره ای در اتمسفر سیاره زهره مشاهده می شوند. آخرین این مشاهدات در ژانویه 2007 اتفاق افتاد.

دانشمندان امیدوارند دستگاههای کاوشگر ونوس اکسپرس بتوانند راز این معما را حل کنند.

منبع:آسمان پارس

سحابی های سیاره نما

یک سحابی نشری که اطراف بعضی ستاره ها قرار داردودر واقع ناشی از فرار مواد از  همان ستاره ها می باشد تقریبا" کروی شکل بوده واز آنجاییکه درتلسکوپها به شکل سیاره دیده می شود سحابی سیاره ای نام گرفته است.تاکنون بیش از 1500 عدد سحابی سیاره ای در کهکشان راه شیری فهرست بندی شده اند که احتمالا" یک دهم تعداد واقعی آنها در کهکشان باشد.شعاع آنها از ابعاد منظومه شمسی گرفته تاچند سال نوری می باشد.سحابی های سیاره ای کوچک در تصاویر مستقیم٬ به شکل نقطه دیده می شوندو فقط ازخطوط نشری طیف آنهاست که از ستاره قابل تفکیک هستند.

در سال 1785 چهار سال بعد از کشف اورانوس ویلیام هرشل بدلیل شباهت آنها به سیارات٬  نام سحابی سیاره ای را برای آنها انتخاب کرد.او ابتدا فکر کرد که این سحابیها توده ای متمرکز از چندین ستاره ٬مانند خوشه های کروی هستند چند سال بعد سحابی ngc 1514  را کشف نمود که به شکل ستاره ای از قدر 8 بود که دارای جوی کروی ودرخشان بود .او متوجه شد که ستاره دقیقا"در مرکز سحابی قرار دارد بعد از مدتی متقاعد شد که سحابی واقعا" وجود دارد وترکیبی از ستاره نیست.

ستاره های مرکزی سحابیهای سیاره ای ٬ ستاره هایی بسیار داغ هستند ودمای آنها بین 20000 درجه تا 100000 درجه وحتی بیشتر است.باتوجه به این دمای بالا درخشندگی آنها (بین 1/0 تا 100 برابر درخشندگی خورشید )کم است بنابراین باید ستاره هایی کوچک باشند  وبا توجه به این٬ تصور براین است که باید در حال تبدیل شدن به کوتوله سفید باشند.مواد تشکیل دهنده سحابی که از جنس گاز هیدروژن داغ است موادی هستند که مدتی پیش٬ زمانی که ستاره از نوع غول سرخ بوده از لایه های بیرونی آن با سرعت های حتی  بیش از 60 کیلومتر در ثانیه فرار کرده اند.در بعضی موارد ستاره مرکزی بعد از مدتی موادی را  به شکل باد ستاره ای قوی از خود بیرون می دهد  واین باد موجب انقباض مواد در لایه های داخلی تر سحابی شده ودرون سحابی به شکل پوسته ای کروی مشاهده می شود.

تنها ده درصد سحابیهای سیاره ای کروی هستند.حدود 70 درصد آنها دارای ساختمانی دوقطبی ودارای دو لب( lobe ) می باشند.در بقیه موارد وجود میدان های مغناطیسی٬ چرخش ٬ دوتایی بودن ستاره  ویا حضور توده های گازی می تواند به اشکال پیچیده تری منجر شوند.

بطور کلی سحابیهای سیاره ای به 6 دسته تقسیم شده اندکه با اعداد یونانی نشان داده می شوند.

I  - ستاره مانند

II- قرص مانند که به سه زیر دسته تقسیم می شوند a – بسمت مرکز روشنتر هستند b – منظم  c – دارای ساختمانی تاحدودی حلقه مانند

III- قرص نامنظم که به دو زیر دسته  تقسیم می شوند a – خیلی نامنظم b-دارای ساختمانی تا حدودی حلقه ای

IV- حلقه ای

V- نامنظم

VI – دارای ساختمانی آنومالی

درخشندگی سحابی سیاره ای ناشی از تابش نور ماوراءبنفش ستاره داغ مرکزی است.اتمهای گازهای سحابی توسط فوتونهای ماوراءبنفش با انرژی لازم یونیده می شوند.برای مثال اتمهای هیدروژن توسط فوتونهای باطول موج ۹۱/۲نانومتر یا کوتاهتر یونیده می شوند.وقتی یونها با الکترونهای جداشده ترکیب می شوند فوتونهایی با نور مطابق با چندین انرژی مجاز تولید می کنند.بنابراین هر فوتون ماوراءبنفش تولیدی از ستاره مرکزی  ورودی به سحابی  به طیفی گسترده از فوتونها منجر می شود.

هر ستاره ی مرکزی توانایی تولید نور برای یونیده کردن حجم خاصی از سحابی دارد.امکان دارد گستره سحابی آنقدر باشد که نور ماوراءبنفش ستاره نمی تواند موجب درخشنده شدن آن شود.درحقیقت درون هر سحابی می توان چندین ناحیه مجزا سحابی مشاهده نمود که هرکدام ناشی از یونیده شدن نوع خاصی اتم یا یون  است.بنابراین میتوان تفاوت ساختمان درونی سحابی را بکمک عکسهایی که با فیلترهای مجزا در طول موجهای متفاوت گرفته شده باشند احساس کرد.سحابی حلقوی M57  در صورت فلکی شلیاق نمونه خوبی است وتصاویر گرفته شده در طول موجهای آبی٬ سبز وقرمز از آن٬ گستره آنرا بزرگتر از آنچیزی که در نور مرئی قابل مشاهده است نشان می دهند چراکه هرکدام نشاندهنده نوع خاصی اتم یا یون هستند.برای دیدن سحابیهای سیاره ای بهتراست که از فیلترهای مناسب وبزرگنمایی های زیاد استفاده نمود.

تمام سحابیهای سیاره ای در حال انبساط هستندواین نکته را بدو روش می توان مشاهده کرد

روش اول :انتقال دوپلری در خطوط طیفی سحابی در امتداد خط دید که سرعتهای در حدود 20 کیلومتر در ثانیه را نشان می دهد.روش دوم: افزایش اندازه سحابی  با کمک عکسبرداری در دو زمان متفاوت چند ساله  در امتداد خط دیدبراحتی قابل لمس است.از اندازه گیری انبساط شعاعی ومماسی (اگر بتوانیم فرض کنیم که مساوی هستند) می توان در جهت اندازه گیری فاصله سحابی استفاده کرد.

با در نظر گرفتن اینکه باگذشت زمان سحابی منبسط شده وستاره مرکزی هم ضعیفتر می شود می توان عمر سحابیهای سیاره ای را در حد چند ده هزار سال نتیجه گیری کرد.از آنجاییکه حدود 10000 سحابی سیاره ای در کهکشان راه شیری وجود دارد می توان حدس زد که هر ساله چند عدد از آنها باید تولید شود.

نمونه های بارز سحابیهای سیاره ای سحابیهای زیر هستند:

سحابی پروانه ای  ٬سحابی دامبل ٬سحابی اسکیمو ٬سحابی هلیکس٬ سحابی جغد و سحابی زحل

سایتی جالب درباره سحابیهای سیاره ای در اینترنت با آدرس زیر وجود دارد

http://www.blackskies.org/

 

منبع:هفت آسمان

برای مشاهده تصاویر بیشتر از این نوع سحابی ها بر روی ادامه مطلب کلیک کنید.

بر شما باد کشف جهان!

M87 برای ستاره شناسان خودنمایی می کند

وقتی کهکشان M87 فورانی از پرتوی گاما و رادیویی را گسیل کرد که 390 ستاره شناس و دانشمند در حال تماشای آن بودند.آن ها این واقعه را در قالب گزارشی در شماره ی این هفته ی Science Express آورده اند.

مشاهدات اولیه حاکی از آن است که پرتوی گامای مشاهده شده ناشی از رد شدن ذرات از حوالی یک سیاهچاله ی عظیم در این کهکشان و شتاب گرفتن آن ها تا انرژی های بسیار زیاد می باشد.پرتوی گاما انرژی در حد 1 تریلیون بار بیشتر از نور مرئی دارد.

Matthias Beilicke و Henric Krawczynski هردو فیزیکدانانی از دانشگاه واشنگتن هستند و واقعه را با استفاده از آرایه ی تلسکوپ های VERITAS بررسی کردند.مشاهدات آن ها با استفاده از آرایه ای از سه تلسکوپ 12 تا 17 متری انجام شد و آن ها توانستند پرتو های گامای بسیار پر انرژی را ردیابی کنند.همچنین با استفاده از آرایه ی VLBA توانستند پرتوهای رادیویی در حجم بسیار زیاد را با دقت زیاد ردیابی کنند.

 

 

 

منبع پرتوی گامای گسیل شده جایی در 50 میلیون سال نوری زمین در خوشه ی کهکشانی سنبله و به طور دقیق تر سیاهچاله ای در مرکز کهکشان مشهور M87 تشخیص داده شد.این سیاهچاله دارای جرمی بیش از 6 میلیارد برابر خورشید است. اندازه ی یک سیاهچاله با شعاع شوارتزشیلد آن مشخص می گردد.هرچیزی اعم از ماده و یا انرژی در صورت ورود به این مرز دیگر خروجی ندارند.شعاع سیاهچاله ی M87 تقریبا می تواند به اندازه ی منظومه ی شمسی ما باشد.در مواردی در بعضی از این سیاهچاله های ابر پرجرم  پدیده هایی به وجود می آیند به نام جت های سیاهچاله ای،از طریق این جت ها مواد بلعیده شده به صورت پرتو های بسیار شدیدی به طور عمودی از مرکز سیاهچاله بیرون می زنند.این جت ها از زندان شوارتزشیلد سیاهچاله بیرون می زنند و یکی از عظیم ترین ساختارهای کیهانی را بوجود می آورند و طولشان می تواند به هزاران سال نوری برسد.

گسیل های پرتوی گامای شدید M87 نخستین بار در سال 1998 کشف شدند.تا کنون نیز M87 یکی از 25 منابع کشف شده برای گسیل پرتوی گاما در خارج از کهکشان ما می باشد.مطالعات دقیق تر آشکار می سازد که پرتوهای گامای گسیل شده در اوایل جت شکل می گیرند چیزی در حدود فقط 100 شعاع شوارتزشیلد و در آن جا این جت در قیاس با بقیه ی آن بسیار باریک است.

کشف میدان مغناطیسی در ستاره نسرواقع

اخترشناسان برای اولین بار وجود میدان مغناطیسی در یکی از درخشانترین ستاره های آسمان را با کمک تجهیزات طیف نگار تلسکوپ برنارد- لیوت به ثبت رساندند.

 

به گزارش پارس‌اسکای به نقل از گروه دانش خبرگزاری مهر، گروهی از دانشمندان با استفاده از طیف سنج قطبی تلسکوپ برنارد- لیوت واقع در فرانسه موفق به مشاهده تاثیر میدان مغناطیسی، مشهور به تاثیر "زیمان" بر روی نور تابیده شده از ستاره نسرواقع(وگا) شدند.

به دلیل اینکه ستاره وگا بسیار درخشان و نزدیک به زمین است، معمولاً مورد مطالعه قرار می گیرد اما زمانی که با کمک تجهیزات قدرتمند مورد مطالعه قرار می گیرد، معمولا حقایق جدیدی را آشکار می کند. زمان چرخش مداری این ستاره کمتر از یک روز است در حالی که خورشید طی 27 روز چرخش خود را کامل می کند. نیروی گریز از مرکز شدید وگا که توسط چرخشهای بسیار سریع این ستاره به وجود آمده باعث مسطح شدن قسمتهای قطبی ستاره و ایجاد تفاوت حرارتی متغییر و بیش از 1000 درجه سلسیوس میان دو قطب و قسمتهای استوایی خواهد شد.

اختر شناسان طی مطالعات جدید خود نور قطبی شده این ستاره را بررسی کرده و موفق به ردیابی میدان مغناطیسی بسیار ضعیفی در آن شدند. البته این پدیده امری شگفت انگیز به شمار نمی رود زیرا حرکت ذرات باردار در ستاره ها عامل ایجاد میدانهای مغناطیسی هستند.

 

 

با این حال برای ستاره های بزرگتر از خورشید، مانند وگا مدلهای زمین ساختی توانایی پیش بینی شدت و ساختار میدان مغناطیسی را نخواهند داشت. به همین دلیل پس از مطالعات نا موفق متعدد طی دهه گذشته، اخترشناسان در نهایت موفق به ردیابی این پدیده با کمک تلسکوپی قدرتمند در ستاره وگا شدند.

بر اساس گزارش ساینس دیلی، شدت میدان مغناطیسی ستاره وگا 50 میکرو تسلا تعیین شده است که در برابر شدت میدان مغناطیسی زمین و خورشید کاملا ناچیز به شمار می رود. اخترشناسان معتقدند این کشف قدمی کلیدی در درک میدان مغناطیسی بین ستاره ای و تاثیر آنها بر روی تکامل ستارگان به شمار می رود.

ستاره نسرواقع(وگا) یکی از مشهورترین ستاره ها در میان اخترشناسان حرفه ای و آماتور است و در فاصله 25 سال نوری از زمین در صورت فلکی چنگ(لیرا) واقع شده است. این ستاره پنجمین ستاره درخشان آسمان زمین به شمار می رود. وگا همچنین به عنوان مقیاس برای سنجش میزان نور دیگر ستارگان آسمان مورد استفاده قرار می گیرد. این ستاره ابعادی دو برابر خورشید داشته و تنها یک دهم خورشید عمر دارد.

منبع:آسمان پارس

برخورد دوباره با سیاره مشتری پس از 15 سال

انتشار عکسهای غول گازی منظومه شمسی حاکی از بوجود آمدن لکه سیاهی بر روی مشتری میباشد.

 

بررسیها نشان می دهد این لکه حاصل از برخورد یک دنباله دار یا سیارک با این سیاره می باشد.این در حالی است که چنین برخودی در 15 سال قبل توسط دنباله دار شومینگر لوی 9 با این سیاره غول پیکر انجام شده بود.تصاویر جدیدتر در روزهای بعد با تصاویر فروسرخ جی پی ال و تلسکوپ هابل به روز شد.

قابل ذکر است این لکه با تلسکوپهای 4 اینچ به بالا قابل رویت است.

اطلاعات بیشتر 

  http://www.skyandtelescope.com/news/51237952.html

رقص ‌آسمانی‌ کهکشان‌های‌ دو قلو

جام جم آنلاین: تصویر تهیه شده از کهکشان NGC 5427 و دوقلوی جنوبی اش NGC 5426 توسط تلسکوپ جنوبی جمینی در شیلی، جلوه‌ای دیدنی از زیبایی‌های نجوم را به نمایش گذاشته است.

به گزارش ایسنا، این تصویر شگفت انگیز که شاید طرحی نجومی حاصل ترفندهای فتوشاپ به نظر برسد، تصویری واقعی از کهکشان‌های دوقلویی است که گویی با یکدیگر در آسمان می رقصند.

این دو کهکشان مارپیچی نسبتا یکسان در سنبله قرار دارند و فاصله آنها از کهکشان راه شیری ، 90 میلیون سال نوری است.

NGC 5427 (پایین سمت چپ) و همدم جنوبی اش NGC 5426 در گیر و دار واکنش های آرام اما آشفته هستند.

بر اساس یک نظریه، این کهکشان های دوقلو که دارای جرم و ساختار یکسان می باشند و با عنوان Arp271 شناخته شده اند، به صورت غیر آشفته ظاهر شده اند.

اما مطالعات اخیر نشان داده است که کشش متقابل گرانش از ابتدا برای تکمیل و یا جلوگیری از تکامل ویژگی های قابل رویت شروع شده است.

این پل میان کهکشانی مانند یک منبع تغذیه عمل می کند و به کهکشان های دوقلو اجازه می دهد تا گاز و غبار را در فاصله 60000 سال نوری با یکدیگر تقسیم کنند. شاید گاز های برخوردی موجب جلوه دادن انفجارات ستاره‌یی در هر کهکشان باشند.

نواحی تشکیل ستاره و یا HII به صورت گره های زرد رنگ بسیار داغی ظاهر می شوند که الگوهای مارپیچی در هر کهکشان را رسم می کنند.

نواحی HII در بسیاری از سیستم های مارپیچی مشهود می باشند اما در انواع غول پیکرشان مانند NGC 5426 کنجکاوانه گره خورده اند و در بخشی از کهکشان که به NGC 5427 نزدیک است ، فراوان تر می باشد.

انفجارات ستاره‌یی حتی می توانند در فاصله پل ارتباطی کهکشان دیده شوند. تاثیرات گرانشی بین کهکشان ها، زمانی نادر و غیر عادی بودند اما اکنون، ‌کاملا مشهود می باشند(به ویژه در جمعیت چگال خوشه های کهکشانی) و تصور می شود که نقش مهمی را در تکامل کهکشان‌ها ایفا می کنند.

ممکن است اکثر کهکشان‌ها حداقل یک تاثیر متقابل گرانشی از زمان انفجار بزرگ در 13 میلیارد سال پیش تاکنون داشته اند.

کهکشان راه شیری ما به عنوان یک کهکشان مارپیچی در واقع در حال رقصیدن با هردو کهکشان کوتوله ابرهای ماژلانی است و در آینده با کهکشان آندرومدا که در فاصله 6/2 میلیون سال نوری است همراه خواهد شد. سرانجام، عاقبت این گونه برخوردها، شکل گیری یک کهکشان بیضوی بزرگ است.

تصویر واضح از یک سیاه چاله غول پیکر

جام جم آنلاین: ستاره شناسان ناسا با کمک تلسکوپ فضایی اسپیتزر تصویری بسیار واضح از سیاه چاله ای غول پیکر در هسته یک کهکشان مارپیچ دور دست تهیه کردند.

این کهکشان مارپیچ که NGC 1097 نام دارد در صورت فلکی کوره در فاصله 50 میلیون سال نوری از زمین قرار گرفته است.

اکنون دانشمندان مرکز فضایی اسپیتزر در ناسا تصویری واضح در طیف فراسرخ  از این کهکشان تهیه کردند که نشان می دهد در مرکز کهکشان NGC 1097 یک سیاه چاله غول پیکر وجود دارد که شبیه به یک چشم بزرگ است.

براساس گزارش نیویورک تایمز، جرم این سیاه چاله 100 میلیون برابر بزرگتر از جرم خورشید است و به همین دلیل تاکنون مرکز این کهکشان با تلسکوپهای نور مرئی به صورت یک نقطه بزرگ تاریک دیده می شد.

این تصاویر را تلسکوپ فضایی اسپیتزر در سه طول موج مختلف در طیف فراسرخ تهیه کرده است.

خورشیدگرفتگی 31 تیر ماه

میلیون ها نفر از مردم قاره آسیا، امروز چهارشنبه 31 تیر ماه ، به تماشای طولانی ترین خورشیدگرفتگی قرن نشستند. این کسوف بخش های وسیعی از هند و چین را در تاریکی فرو برد.بسیاری از منجمان حرفه ای و آماتور برای دیدن کسوفی که شش دقیقه و 39 ثانیه به طول انجامید به کشورهای شرق آسیا رفتند.خورشیدگرفتگی ابتدا در ساعات اولیه روز چهارشنبه در شرق هند مشاهده شد.کسوف سپس با حرکت به سوی شرق بخش های دیگری از هند، برمه، بنگلادش، بوتان، چین، ژاپن و اقیانوس آرام را در تاریکی فرو برد.

کسوف ابتدا به طور کامل در هند مشاهده شد و آخرین جایی که از خشکی قابل دیدن بود، جزیره نیکومارورو در کیریباتی در بخش جنوبی اقیانوس آرام بود.البته یک کسوف ناکامل در بخش های بزرگی از آسیا از جمله ایران قابل مشاهده بود.در هند میلیون ها نفر برای مشاهده کسوف به فضای باز آمده بودند اما ابرهای ضخیمی در ساعات اولیه صبح آسمان را پوشاند و مانع از دیدن کسوف شد.گفته می شود دهکده تارگنا در هند بهترین مکانی بود که کسوف از آن به طور کامل قابل مشاهد بود اما با وجود ابرها، هزاران نفری که در آنجا جمع شده بودند نا امید شده و دهکده را ترک کردند.

تصاویری از این خورشید گرفتگی

خورشید گرفتگی ناقص - کرمان - ایران - احسان رستمی زاده

خورشید گرفته پشت ابرها - شانگهای - چین - علیرضا تیموری

لحظاتی پیش از خورشید گرفتگی کامل (کسوف ناقص) - شانگهای - چین - محمد سلطان الکتابی

پانورامایی از اوج خورشیدگرفتگی Team Baader

حلقه الماس

حلقه الماس لحظاتی قبل و پس از گرفت کامل دیده میشود، وقتی که آخرین بخش از قرص خورشید در پشت خورشید پنهان میشود یا اولین بخش خورشید از پشت آن خارج میشود.

دانه های بیلی Donald Gardner

دانه های بیلی وقتی تشکیل میشود که قرص ماه، خورشید را فراگرفته، اما پرتوهای خورشید از ناهمواریهای سطح ماه به بیرون می تابد.

شراره های خورشیدی

وقتی نور قرص خورشید ناپدید میشود، می توان دیگر قسمتهای خورشید را که نور کمتری دارند، مشاهده کرد. تاج و شراره های خورشیدی از زیباترین این منظره ها هستند.

 گرفت ناقص در فیلتر اچ.آلفا John Nassr

با استفاده از این فیلتر میتوان قرص خورشید و جزئیات بیشتری از سطح آن را مشاهده کرد.

       برای مشاهدی تصاویر بیشتر اینجا کلیک کنید.

       منبع:آسمان پارس

بزرگترین کسوف تاریخ بشر رخ داد

جام جم آنلاین: بزرگترین خورشید گرفتگی قرن بیست و یکم امروز - چهارشنبه - مناطقی از هند و چین را در بر گرفت. این خورشید گرفتگی حداکثر شش دقیقه و 39 ثانیه طول کشید و حدود دو میلیارد نفر شاهد رویداد بی سابقه در تاریخ بشریت بی سابقه بودند.

به گزارش خبرگزاری فرانسه، این خورشیدگرفتگی طولانی ترین زمان خورشیدگرفتگی کامل تا سال 2132میلادی خواهد بود.

بر اساس این گزارش، خورشیدگرفتگی کامل در هند حدود سه تا چهار دقیقه و در استان شانگهای چین حدود پنج دقیقه صورت گرفت.

واحد مرکزی خبر هم گزارش داد: گروه انجمن نجوم آماتوری ایران برای رصد این خورشید گرفتگی راهی چین شده است.

کسوف در ایران از ساعت چها ر و 54 دقیقه از سمت شهر مشهد آغاز شد . این واقعه در بخش هایی از ایران به وی‍ژه مناطق مرکزی و شرق ایران به صورت جزئی قابل مشاهده بود.

در تهـران این خورشید گرفتگی به سختی قابل رویت بود زیرا ساعت شش و پنج دقیقه، خورشید در حالی طلوع کرد که گرفتگی، مراحل پایانی خود را طی می کرد و تنها 7 درصد سطح خورشید زیر ماه پنهان شده بود.

زهرا مبینی مدیر بخش علمی مرکز نجوم و ستاره شناسی تهران نیز در گفت و گو با ایرنا، کسوف امروز را طولانی ترین خورشید گرفتگی قرن 21 خواند و اظهارداشت: این پدیده سه قاره را پشت سر گذاشت و از کشور هند آغاز شد در مناطق شرقی کشور ما نیز به صورت جزئی در صبح هنگام طلوع خورشید ساعت 5:27 قابل مشاهده بود.

وی افزود: این خورشیدگرفتگی هند، نپال، چین، ژاپن و برخی جزایر ژاپن و اقیانوس آرام را در برمی گیرد.
مبینی ادامه داد: ابتدای این خورشیدگرفتگی از هند بود و جایی که سایه ماه با زمین ساعت 23 و 58 دقیقه به وقت جهانی امروز در شهری به اسم لیپورال در ایالات ارسای هند رخ داد.

به گفته وی این پدیده زمانی به اتمام رسید که خورشید در کشور ما طلوع کرد.

مبینی ادامه داد: خورشیدگی گرفتگی وقتی رخ می دهد که کره خورشید، ماه و زمین در یک راستا قرا بگیرند و ماه در یکی از گره ها باشد در این حالت اگر ماه خیلی نزدیک زمین باشد برخی از نقاط ماه را به صورت گرفت کامل و برخی را به صورت نیمه سایه می بینیم.

مدیر بخش علمی مرکز نجوم و ستاره شناسی تهران اظهار داشت: این پدیده 30 تیرماه، ساعت 17 و 20 دقیقه به وقت جهانی به اوج خود می رسید که در این حالت فاصله ماه از زمین 357هزار و 463 کیلومتر است.

مبینی افزود: اولین برخورد مخروط نیمه سایه ماه به زمین ساعت 23 و 58 دقیقه به وقت جهانی بود و پدیده گرفتگی جزئی 5 و 12 دقیقه به وقت جهانی رخ داد.

به گفته وی این پدیده سی و هشتمین خورشیدگی از هفتاد و پنجمین خورشیدگرفتگی معروف سری ساروس 132 است.

مبینی ادامه داد: این خورشیدگرفتگی طولانی ترین کسوف سال جهانی نجوم بود و در مسیر این گرفت هر چه به سمت شرق پیش می رفتیم مدت زمان گرفت کامل افزایش می یافت.

وی افزود: از این رو در جزایر جنوبی کشور ژاپن بیشترین زمان گرفت دیده می شود و اکثر گروههای رصدی جهان برای رصد این پدیده به شرق آسیا سفر خواهند کرد.

به گفته وی این پدیده در ایران نیز در بخشهای شرقی کشور به صورت گرفت جزئی قابل رویت بود و هرچه به سمت شرق پیش رفتیم مدت زمان گرفت کاهش می یافت.

مبینی، بیشترین زمان گرفت در ایران در منطقه "کوهک" در مرز ایران و پاکستان اعلام کرد و گفت: رصد گران برای رصد این پدیده نجومی به قسمتهای شرقی کشور سفر کردند.